Ήρθε η νεράιδα των δοντιών

Και να που ήρθε και για εμάς η ώρα που δημιουργήθηκε το πρώτο κενό στα δόντια μας…! Ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια βλέπεις το παιδί σου και αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνει, από την άλλη άγχος για το τι πρέπει να κάνεις τώρα. Και αρχίζουν οι σκέψεις… Από τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι το πρώτο δοντάκι κουνιέται κι ετοιμάζεται να φύγει αρχίζουν οι προβληματισμοί… Τι θα πω στο παιδί; Θα φοβηθεί; Πότε θα του φύγει; Όταν θα τρώει, όταν θα παίζει; Θα φύγει μόνο του ή μήπως χρειαστούμε βοήθεια;
Πώς ξεκίνησαν όλα
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πέρυσι τέτοιο καιρό ο μικρός μας ήταν 4,5 και ανυπομονούσε να πάει στο πιο μεγάλο σχολείο, το νηπιαγωγείο. Άρχισα να σκέφτομαι όλη αυτή τη διαδικασία με την αλλαγή των δοντιών και να με προβληματίζει. Είμαι και πρώτη φορά μαμά, οπότε καταλαβαίνετε ότι κάποια πράγματα για εμάς τις «πρώτη φορά μαμά» χρειάζονται και λίγο τον προγραμματισμό τους κάποιες φορές…
Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να ρωτήσεις συγγενείς, φίλους και γνωστούς για όλες τι λεπτομέρειες. Ακόμα και να αναζητήσεις σχετικές απαντήσεις στο internet. Ψάχνεις απαντήσεις για το πώς θα το προετοιμάσεις, ώστε να μη φοβηθεί και να μην τρομάξει, πώς θα το διαχειριστείς, τι θα πρέπει να κάνεις, τι θα πρέπει να πεις, με ποιο τρόπο θα το αντιμετωπίσει το παιδί, τι θα γίνει εάν το καταπιεί, αν τρομάξει, αν φοβηθεί, αν δει ή καταλάβει αίμα… Και μετά; Όταν το δει στον καθρέφτη; Πώς θα νιώσει; Τι θα σκεφτεί; Τι πρέπει να του πω;
Προετοιμασία
Άρχισα, λοιπόν, σιγά σιγά να τον προετοιμάζω και να προσπαθώ να του εξηγήσω ότι τα δοντάκια που έχει τώρα είναι αυτά που έχει από μωρό και λέγονται νεογιλά. Έρχεται κάποια στιγμή περίπου στην ηλικία των 5-6 που τα δοντάκια αυτά φεύγουν ένα ένα σταδιακά για να βγουν από μέσα τα καινούρια «των μεγάλων», που λέγονται μόνιμα.
Επειδή είδα μια σχετική αντίδραση ενός μικρού προβληματισμού (δεν μπορώ να πω με σιγουριά εάν ένιωσε τρόμο), έσπευσα να του εξηγήσω όσο καλύτερα μπορούσα. Του έδωσα να καταλάβει ότι δε θα μείνει χωρίς δόντια, όπως οι ηλικιωμένοι ή τα μωρά. Ωστόσο, υπάρχει μια διαδικασία κατά την οποία κάποιο δόντι θα αρχίσει να κουνιέται και κάποια στιγμή θα φύγει.
Παράλληλα, την ίδια περίοδο ίσως να ακολουθήσει κι άλλο μετά από λίγες ημέρες ή μήνες, ανάλογα. Όταν αρχίσουν να βγαίνουν τα νέα δόντια, θα αρχίσει να κουνιέται κάποιο άλλο και πάει λέγοντας. Το πρώτο βήμα είχε γίνει… Το συζητήσαμε και κατάφερα να μην τον τρομάξω!
Η νεράιδα των δοντιών
Ήρθε η ώρα που κάνει την εμφάνισή της η νεράιδα των δοντιών στην υπόθεση… Του εξηγώ σε αρχικό στάδιο ποια είναι αυτή η νεράιδα και τι ακριβώς κάνει. Και τι βλέπω… Ένα προσωπάκι αρχίζει δειλά δειλά να φωτίζεται και να αποκτάει άλλο ενδιαφέρον η υπόθεση… Συζητήσαμε λιγάκι και του απάντησα στις απορίες του, ώσπου θέλησε να ασχοληθούμε με κάτι άλλο… Ουφ! Κάτι κατάφερα για αρχή!

Λίγες ημέρες μετά ξεκίνησαν τα σχολεία κι επομένως ήρθε και για εμάς να ξεκινήσουμε το νηπιαγωγείο… Αφού αρχίζουμε να μπαίνουμε σε μια σειρά, αρχίζω να γνωρίζω τα άλλα παιδάκια και κάποιους γονείς. Όταν έρχεται όλο χαρά ο μικρός ένα μεσημέρι από το σχολείο και μου ανακοινώνει ότι σε ένα νέο φίλο του τα δυο δοντάκια τα μπροστινά έχουν φύγει και μάλιστα το δεύτερο έφυγε εκείνη τη μέρα στο σχολείο!
Ρώτησα, βέβαια, τον τρόπο με τον οποίο έφυγε το δοντάκι (του βγήκε όταν έτρωγε το κολατσιό του), τι έγινε, πώς αντέδρασε το παιδάκι, αλλά και πώς αντέδρασαν και τα υπόλοιπα παιδιά. Περιττό να σας πω τη χαρά που πήρα, τόσο για το παιδάκι εκείνο, όσο και για το δικό μου, που σα να εξοικειώθηκε και να αποδέχθηκε το γεγονός που κάποια στιγμή θα συμβεί και σε εκείνον.
Από εκείνη την ημέρα δεν ήταν λίγες οι φορές που ρωτούσε πότε θα του συμβεί κι εκείνου για πρώτη φορά, και πιο συγκεκριμένα η ερώτηση αφορούσε τη νεράιδα των δοντιών και το κέρμα που αφήνει όταν παίρνει το δοντάκι. «Μαμά θα το βρει σίγουρα;», «Πώς το παίρνει», «Πώς μπαίνει στο σπίτι;», «Πώς το μαθαίνει ότι έφυγε το δοντάκι;», «Και μετά τι θα το κάνει;». Κι ένα σωρό ερωτήσεις που δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ…
Κουνιέται το πρώτο δόντι
Πέρασαν οι μήνες… Ξαφνικά κάποια στιγμή μου παραπονέθηκε ότι ενώ έτρωγε πόνεσε το δοντάκι. Ήμουν σε μια κατάσταση λίγο χαοτική… Έχω σηκωθεί από το τραπέζι, τον καλοπιάνω για να φάει το υπόλοιπο φαγητό του, ενώ παράλληλα έπρεπε να ετοιμαστώ για τη δουλειά. Σε λίγο θα επέστρεφε ο μπαμπάς από τη δουλειά του για να μείνει μαζί με το μικρό μας.
Η πρώτη σκέψη ήταν να απορήσω εάν με κοροϊδεύει για να φάει λιγότερο φαγητό. Βλέπετε, υπάρχουν φορές που όταν δε μας πολυαρέσει το φαγητό, ψάχνουμε δικαιολογίες για να φάμε λιγότερο… «Μαμά, αλήθεια σου λέω» παραπονέθηκε. Τότε ήταν που άρχισα να υποψιάζομαι. Του ζήτησα να ανοίξει το στόμα του… Και να!!! Το πρώτο μας δοντάκι που κουνιέται!!! Μα, τι στο καλό… Και λίγο πιο δίπλα μάλλον κουνιέται λιγάκι άλλο ένα…
- «Αγάπη μου κουνιέται το δοντάκι σου!».
- Ναι!!!!! Θα έρθει η νεράιδα των δοντιών!
Η χαρά του ήταν απερίγραπτη.
Το πρώτο δόντι έφυγε
Οι μέρες περνούσαν και το δοντάκι κουνιόταν όλο και περισσότερο. Διαρκώς απορούσε πότε θα φύγει και γιατί αργεί. Τότε ήταν που άρχισα να προετοιμάζομαι πιο εντατικά για τη νεράιδα των δοντιών. Διαβάσαμε βιβλία σχετικά με το θέμα. Προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι δε πρέπει να φοβηθεί όταν έρθει εκείνη η στιγμή, γιατί είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Ακόμα κι αν δει ή καταλάβει λίγο αιματάκι να μην αγχωθεί… Και όλα όσα μπορούσα να φανταστώ ότι έπρεπε να ξέρει για να είναι προετοιμασμένος.
Πέρασαν κι άλλες μέρες. Το θεωρούσαμε πλέον ως δεδομένο… σχεδόν το είχαμε ξεχάσει. Μόνο τι τρώει, ώστε να μην είναι πολύ σκληρό μας το θύμιζε.
Άρχισε να καλοκαιριάζει. Στα τέλη Ιουνίου κάναμε ακόμα μια οικογενειακή εξόρμηση στη θάλασσα. Κολύμπησε, έπαιξε, διασκέδασε. Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Ο μικρός πήγε και κάθισε στο κάθισμά του. Όσο εγώ κι ο μπαμπάς βάζαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο, πήγε και πήρε το τάπερ με τα φρούτα κι άρχισε να τρώει ένα ολόκληρο ροδάκινο. Ξαφνικά…
«Μαμά, το δόντι!!!»

Δε σας περιγράφω τον πανικό που ένιωσα, επειδή δεν είχα απόλυτη εικόνα του τι ακριβώς είχε συμβεί με το δόντι… Βγήκε όντως, ή τον πόνεσε πάλι; Αν βγήκε, το κατάπιε; Είδε αίμα και αγχώθηκε; Όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου… Μάλλον μόνο εγώ είχα αγχωθεί τελικά… Ατάραχος κρατούσε το δόντι και χαμογελούσε…! Και βέβαια οι ερωτήσεις για την νεράιδα των δοντιών ξανάρχισαν… Σε όλη τη διαδρομή για το γυρισμό στο σπίτι είχε αγωνία, ώσπου κοιμήθηκε μέχρι να φτάσουμε…
Στο σπίτι, όταν γυρίσαμε και ήρθε το βράδυ η ώρα για ύπνο ήταν κατενθουσιασμένος που θα αφήναμε το δοντάκι μας κάτω από το μαξιλάρι. Βέβαια, δεν έλειψαν κάποιες επαναληπτικές ερωτήσεις, έτσι για σιγουριά…
Το Πιστοποιητικό της νεράιδας
Έφτιαξα το σχετικό «πιστοποιητικό επίσκεψης της νεράιδας των δοντιών», το εκτύπωσα, το τύλιξα και με μια κορδέλα και μπήκε στη θέση του σετάκι με το πουγκί που είχε το κέρμα… Πήρα και το πουγκί με το δοντάκι. Δε σας κρύβω ότι για να το βάλω στο μαξιλάρι του μπήκα στο δωμάτιο σαν τη γάτα να μη με καταλάβει, ώσπου την ώρα που το άφησα έτρεμα μην ξυπνήσει… Όμως, ουφ… Όλα πήγαν καλά… Έφυγα όσο αθόρυβα μπορούσα, πάντα με το ίδιο άγχος…
Το πρωί, χαμός… Χουζούρευα στο κρεβάτι όταν ξαφνικά… Μαμαααααααααα! Και μπήκε ένα ευτυχισμένο και ενθουσιασμένο πλασματάκι τρέχοντας… «Ήρθε η νεράιδα των δοντιών, μου πήρε το δόντι μου και κοίτα τι μου άφησε»! Η ευτυχία του απερίγραπτη!
Βέβαια μπορείτε να βρείτε και στο ίντερνετ διάφορες πληροφορίες και βιβλία σχετικά τόσο με τη νεράιδα όσο και με τη σημαντικότητα του να διατηρούν τα δοντάκια τους καθαρά.
Εάν είστε συγγραφέας και έχετε γράψει σχετικό βιβλίο, σε κάθε περίπτωση μπορείτε να μας στείλετε μήνυμα και να εισάγουμε στο άρθρο το βιβλίο σας.
Θα χαρώ να μοιραστείτε την δική σας εμπειρία! Στα σχόλια περιγράψτε μας πώς αντιμετωπίσατε τη δική σας επίσκεψη από τη Νεράιδα των δοντιών.
Follow and share: