Οικογένεια και ο κύκλος της ζωής

Με αφορμή μια κουβέντα που είχα με μια φίλη συνειδητοποίησα πόσες γυναίκες απασχολούν θέματα που αφορούν στην οικογένεια. Βέβαια, οι περισσότερες είχαν και έχουν θέμα με τα πεθερικά τους και κυρίως με την πεθερά τους. Και απορώ… Είναι τυχαίο;

Γενικά

Πόσες πτυχές έχει αυτό το θέμα! Γεννιόμαστε σε μια ήδη υπάρχουσα οικογένεια. Μας μεγαλώνουν οι γονείς μας και μας δίνουν όλη την αγάπη και  τη στοργή τους. Από αυτή την οπτική, η οικογένεια είναι μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, μια συμβουλή, μια όμορφη ανάμνηση. Με τις διακυμάνσεις της βέβαια, όπως και κάθε ανθρώπινη σχέση.

Στη συνέχεια μεγαλώνουμε και φτιάχνουμε τη δική μας οικογένεια. Εδώ αλλάζουν πολλά. Πλέον είμαστε εμείς ως γονείς που βάζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Εμείς έχουμε την ευθύνη των παιδιών μας. Αποφασίζουμε πώς θα τα μεγαλώσουμε, τι βάσεις θα τους δώσουμε, την ηθική και τις αξίες τους. Τα τελευταία θα τα διαμορφώσουν και από μόνα τους μεγαλώνοντας.

Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής

Η μαμά της οικογένειας με παιδιά χρειάζεται να δουλεύει, να έχει το σπίτι καθαρό, ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι, να πλύνει και να σιδερώσει. Βεβαίως, πρέπει να διαβάσει τα παιδιά και να παίξει μαζί τους. Εδώ εμείς οι μανάδες γινόμαστε πολύ επιφυλακτικές και θέλουμε να έχουμε την ανεξαρτησία μας. Όχι μόνο ως μανάδες, αλλά ακόμα και ως νοικοκυρές. Πολλές φορές φτάνουμε στο σημείο να γινόμαστε, ίσως και λίγο (ή πολύ), εγωκεντρικές. Άδικα;;; Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ άσχημο να έχεις τρίτους να σου υποδεικνύουν τι πρέπει να γίνει και με ποιον τρόπο. Λες και για να γίνουν τα πράγματα υπάρχει μόνο ένας τρόπος… Κάπως έτσι μου βγαίνει η προσέγγιση από την πλευρά της συζύγου και μητέρας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμάμε ή δε θέλουμε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση από παππούδες και γιαγιάδες… Όταν υπάρχει υγιής σχέση και αμοιβαίος σεβασμός τότε η βοήθειά τους είναι υπερ-πολύτιμη!!!

Από την άλλη οι μπαμπάδες είναι αυτοί που πρέπει να δίνουν το αντίστοιχο σωστό πατρικό πρότυπο. Όπως η μαμά, έτσι και ο μπαμπάς, ο σύγχρονος μπαμπάς, χρειάζεται να καταλάβει ότι το σπίτι δεν είναι από μόνο του καθαρό. Το φαγητό δε μαγειρεύτηκε από μόνο του, τα παιδιά πολλές φορές δε διάβασαν τα μαθήματα εντελώς από μόνα τους. Και βέβαια, τα παιδιά δεν μπορούν να παίζουν διαρκώς μόνα τους. Για τον απλό λόγο ότι το σπίτι λερώνεται επειδή και ο ίδιος το λέρωσε. Τα ρούχα του λερώθηκαν γιατί ο ίδιος τα λέρωσε. Αλλά και το φαγητό χρειάζεται γιατί και ο ίδιος έχει την ανάγκη να τραφεί.

Οι τρίτοι

Για να μην αναφερθούμε στις σχέσεις τους με τους τρίτους και στην προκειμένη περίπτωση με την οικογένεια στην οποία γεννήθηκαν. Δεν δεχόμαστε, ως άνθρωποι, να αντιληφθούμε πόσο τοξικές κάποιες φορές γίνονται οι σχέσεις μας από τους τρίτους. Συνήθως λόγω κάποιων ενεργειών, εκφράσεων ή φράσεων από τα πεθερικά μας. Σε αυτό χρειαζόμαστε πρώτα την κατανόηση των συζύγων μας και ύστερα την δραστηριοποίησή τους.

Ζητάμε να μιλήσουν. Δε χρειάζεται, ούτε ζητάμε, να τσακωθούν με τους γονείς τους, όμως ζητάμε μια αποτελεσματική παρέμβαση. Δεν είναι κακό για παράδειγμα να πείτε «μαμά, μπαμπά δεν θέλουμε το παιδί μας να τρώει κάθε μέρα γλυκά, σας παρακαλώ να το σεβαστείτε». Ή ακόμα και «μαμά, μπαμπά σε παρακαλώ να μην μιλάς άσχημα στη γυναίκα μου, σε παρακαλώ να αποδεχθείς ότι είναι η γυναίκα μου, η επιλογή μου». Η προσέγγιση αυτή έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα προς τους συζύγους. Ίσως χρειάζεται να έχουν μια μικρή εικόνα για  το πώς μπορούν να διαχειριστούν κάποιες δύσκολες γι’ αυτούς καταστάσεις.

Τα πεθερικά

Το επόμενο στάδιο είναι το στάδιο της πεθεράς και του πεθερού… Πλέον τα βλαστάρια τους έχουν μεγαλώσει, έχουν ανεξαρτητοποιηθεί και έχουν το δικό τους σπίτι και τη δική τους οικογένεια. Το πιο βασικό που πρέπει να καταλάβουμε ως πεθερικά είναι ότι ο δικός μας τρόπος δεν είναι πάντα ο σωστός τρόπος, γιατί τα πάντα ολοένα κι εξελίσσονται και αλλάζουν. Επίσης ο δικός μας τρόπος ίσως να μην είναι ο μόνος τρόπος…!

Στην περίπτωση της κόρης μας, σαφώς της δίνουμε κάποιες επιπλέον συμβουλές για το πώς να διαχειριστεί τις δικές της καταστάσεις. Δεν πρέπει, όμως, να απαιτούμε να τις εφαρμόσει κατά γράμμα, ή ακόμη και να τις εφαρμόσει… Ναι, αγαπάμε το γαμπρό μας που φροντίζει το κοριτσάκι μας. Προσοχή, όμως, να μη γίνουμε επεμβατικές. Κάθε σπίτι έχει προβλήματα ο ρόλος μας πλέον είναι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Ασφαλώς και να ισορροπούμε τις δύσκολες καταστάσεις. Προσπαθούμε να βοηθάμε και όχι να δημιουργούμε επιπλέον προβλήματα.

Στην περίπτωση του γιού μας, βέβαια, δυστυχώς τα πράγματα αλλάζουν, ίσως να φταίει και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Θέλουμε το γιο μας να είναι άρχοντας, να μη βοηθάει στο σπίτι γιατί είναι κουρασμένος από τη δουλειά, να μη βοηθήσει να στρώσουμε τραπέζι για φαγητό γιατί «είναι δουλειά της γυναίκας», να κάτσει στον καναπέ να δει τηλεόραση ή να ασχοληθεί με τον υπολογιστή ή το tablet για να ξεκουραστεί, ενώ θα μπορούσε να διαβάσει τα παιδιά του ή να παίξει μαζί τους. Γιατί το παιχνίδι είναι μια βοήθεια για τη μαμά, αλλά και μια ευχάριστη απασχόληση για όλη την οικογένεια.

Τι να καταλάβουμε όταν γινόμαστε πεθερές

Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι ο γιος μας έχει πλέον τη δική του οικογένεια, άρα και τη δική του σύζυγο. Η σύζυγος του γιού μας δεν είναι εχθρός μας, είναι η συνέχειά μας, είναι αυτή που της παραδίδουμε το σκήπτρο για να φροντίζει το γιό μας. Και ναι, βεβαίως και ο γιός μας πρέπει να έχει γαλουχηθεί γνωρίζοντας ότι σε ένα σπίτι χρειάζεται να βοηθούν ο ένας τον άλλο, άρα να συμμετέχει και ο ίδιος στα όσα χρειάζεται ένα σπίτι.

Στην τελική, ο γιος μας είναι αυτός που έκανε τις επιλογές του και θα πρέπει να ζήσει με αυτές, όποιες κι αν είναι. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε όχι μόνο το γιό μας, αλλά όλη την οικογένεια που αυτός δημιούργησε. Να στηρίζουμε τις δικές του επιλογές. Εάν θεωρούμε ότι κάτι είναι λάθος είτε να μη μιλάμε είτε να συζητάμε για το πώς μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Ναι, λοιπόν, ο γιος μας θα συμμετέχει στο σπίτι. Και θα μαγειρέψει και θα καθαρίσει το σπίτι και θα σιδερώσει και θα διαβάσει τα παιδιά.

Τα παιδιά

Και για το τέλος επέλεξα να αφήσω τα παιδιά. Τους κυματοθραύστες των όποιων καταστάσεων. Νομίζω ότι κανένας νοήμων άνθρωπος δε θέλει να πληγώνονται τα παιδιά. Ωστόσο πολλές φορές οι ενέργειές μας έχουν επιπτώσεις σε αυτά. Είτε είμαστε γονείς, είτε παππούδες και γιαγιάδες, είτε θείοι και θείες. Καλό θα είναι να αναλογιστούμε περισσότερο τις πράξεις και τα λόγια μας. Να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στην προστασία τους, στους τρόπους που μπορούμε να τους παρέχουμε πιο ασφαλές και σίγουρο οικογενειακό περιβάλλον.

Είναι αναγκαίο να διατηρηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων και στις οικογένειές τους. Και σε αυτό πρέπει να συμβάλλουμε όλοι μας ανεξάρτητα σε ποια θέση της οικογένειας είμαστε.

Γίνετε μέλος της ομάδας μας επιλέγοντας το Newsletter, ώστε να λαμβάνετε τα τελευταία νέα μας. Μπορείτε επίσης να μας βρείτε στο Facebook, Instagram και στο Pinterest επιλέγοντας τα αντίστοιχα εικονίδια.

Περιμένουμε τα σχόλιά σας!